នគរអត់ស្តេចស្រេចតែគេថា

កាលពីម៉ាក់យាយខ្ញុំនៅរស់នៅឡើយ ខ្ញុំតែងតែបានឮគាត់មានប្រសាសន៍ថា នគរអត់ស្តេចស្រេចតែគេថា ក្នុងន័យនេះក្នុងជំនាន់នោះ ខ្ញុំមិនយល់ឡើយថាមានន័យដូម្តេចទេ។
ចំណេរកាលក្រោយមក នៅពេលខ្ញុំរៀនបានដល់ថ្នាក់ទី៧ទើបចាប់ផ្តើមយល់ដឹងមិនស៊ីជំរៅរបស់​ពាក្យ​ខាងលើ។ បន្តបន្ទាប់​មកទៀតដោយឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ជាក់ស្តែងក្នុងសង្គម និងទិដ្ឋភាព​ជាក់ស្តែងដែលមនុស្សជុំវិញ​ខ្លួនបង្រៀនផងទើបបានធ្វើអោយខ្ញុំយល់កាន់តែច្បាស់អំពីអត្ថន័យ​របស់ពាក្យខាងលើនោះ។
ម៉ាក់យាយតែងតែគំរាមខ្ញុំថា ចូរចៅកុំប្រមាថស្តេច (នៅពេលដែលខ្ញុំអាននូវមេរៀន ដែលសម័យ​បដិវត្ត-១៩៨៥ សៀវភៅអប់រំសីលធម៌) បើទោះជាយ៉ាងណាក៍គេបានមកចាប់កំណើតបានល្អជាង​យើង ប្រសិនបើយើងអាចទៅកើតជាកូនអ្នកមាន មន្ត្រី សេដ្ឋី ឫក៍ជាកូនស្តេចដែរនោះម្លេះចៅនឹង​មិនមកពិបាកយ៉ាងដូច្នេះទេ (កាលនោះម៉ាក់យាយ និងខ្ញុំគេងក្នុងខ្ទមលក់ចានឆ្នាំងដំបូលប្រក់​ស្លឹកត្នោត ជួនកាលភ្លៀងត្រូវក្រោកជោះកន្លែងស្រក់ទឹកដោយក្រដាស រួចទើបអាចគេងបានបន្ត)​។
ហេតុដូច្នេះចូរចៅកុំប្រមាថអ្នកមានបុណ្យ ម៉ាក់យាយបន្តថាសម្តេចសីហនុ លោកមានបុណ្យបារមី​ណាស់ ដូចជាគាត់ដើរទៅណាមកណាទីកន្លែងដែលត្រូវទៅនោះស្រាប់តែមានភ្លៀងបង្អុរចុះ​ បើមិន​ដូច្នោះទេលោកជាជនឆ្នើមខាងដឹកនាំនយោបាយស្រុកទេសបានសាន្តត្រាណកាលពីសម័យសង្គម​រាស្រ្តនិយម អ្នកបម្រើរាជការម្នាក់ចញ្ចឹមមួយគ្រួសារបាន ស្រុកមានសន្តិភាព។ ម្យ៉ាងចូរឯងចាំថា នៅពេលដែលឃើញ ស្តេចសីហនុ លោកយាងមកវិញស្រុកយើងសាន្តត្រាណវិញហើយ គីថានឹង​មានមនុស្សភ្នែកប្រាក់ គេមករៀបចំអោយបានសុខសន្តិភាព រួចកាំភ្លើងបាញ់ចេញទឹក ចេញជាផ្កា។​បើកាលណាឃើញស្តេចសីហនុ ខៀវសំផន សឺនសាន គេចូលស្រុក ចូរចៅរៀនគុណនឹងពីររក​តម្រេះដាក់ខ្លួននឹងអាលបានការងារល្អធ្វើបាននិងគេ។
និយាយដោយស្មោះ ខ្ញុំមិននឹកស្មានសោះថាប្រសាសន៍របស់ម៉ាក់យាយខ្ញុំក្លាយជាការពិតសោះ ធ្វើ​ឲ្យខ្ញុំនឹកមិនអស់ចិត្តត្រង់គាត់រំឮកថាកាលពីតូចរូបខ្ញុំនេះឈឺច្រើនណាស់សឹងមិនរស់ គាត់តែងនាំ​យកមករកលោកគ្រូសូត្រនៅវត្តបុទុមវត្តីព្រះនាមង៉ែត ឲ្យជួយធ្វើពិធីរំដោះគ្រោះ ផ្លូវបំបែក រហូត​យកឈ្មោះដែលលោកដាក់ឲ្យថា ម៉ម សុផលមានបុណ្យ មកជាឈ្មោះក្នុងបញ្ជីជាតិទៀតផង។
ឆ្នាំ១៩៨៩កងទ័ពវៀតណាមព្រមដកចេញពីកម្ពុជា វត្តបុទុមបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យពុទ្ធបរិស័ទចេញ​ចូលធ្វើបុណ្យបាន ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកនឹកដល់ជីដូនខ្ញុំភ្លាម គឺថាតែមួយឆ្នាំក្រោយគាត់ស្លាប់សោះ​អ្វីដែលគាត់ចង់បែរជាមិនបាន ម្យ៉ាងព្រះសង្ឃដែលនឹងនិមន្តទៅគង់នៅទីនោះគឺលោកតាង៉ែតពី​វត្តលង្កា ដែលម៉ាក់យាយធ្លាប់មានសទ្ធាដាក់បច្ច័យប្រចាំថ្ងៃ១រៀលសម្រាប់ម្ហូប មួយខែ៣០រៀល។​អញ្ចឹងហើយទើបឆ្លងកាត់អនុស្សាវរីយនេះម៉ាក់យាយត្រូវបានសង់ចេតិយបានក្នុងវត្តបុទុមដាក់ធាតុ​ក្រោយពេលម៉ាក់មានលុយ។
និយាយវិលចូលរឿងដើមវិញ ថាតើមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណាចំពោះរូបខ្ញុំទៅលើពាក្យមួយឃ្លា​ខាងលើ។ ខ្ញុំសូមបរិយាយតាមការយល់ឃើញតែម្នាក់ឯង និងតាមតែការចេះដឹងបន្តិចបន្តួចថា​ខ្ញុំបានរស់ឆ្លងកាត់ប៉ុលពត ជំនាន់បដិវត្តទីពីរ និងជំនាន់រាជាណាចក្រទីពីរ។​ យ៉ាងណាក៍ធ្វើឲ្យយើង​បានរៀនសូត្រមិនតិចដែរពីវីរៈភាពរបស់ស្តេចតាព្រះនរោត្តសីហនុ បើនិយាយពីនយោបាយក្រៅ​ប្រទេសវិញក៍ឆ្នើមណាស់ដែរមិនចាញ់គេប៉ុន្មានឡើយ។ ដូច្នេះចំពោះរូបខ្ញុំព្រះអង្គគឺជាមហាក្សត្រ​ដ៏ជាញជ័យនៃព្រះរាជាណាចក្រដ៏កំសត់មួយនេះ។ ប៉ុន្តែដែលបណ្តាលឲ្យរូបខ្ញុំលើកមកអធិប្បាយ​បែបនេះមកពីកាលពីខ្ញុំរស់នៅក្នុងសម័យកុម្មុនីស្តវាបានធ្វើបាបយ៉ាងសម្បើម កៀបសង្កត់យ៉ាងធ្ងន់​ធ្ងរមកលើប្រជាជនពីសំណាក់អ្នកដឹកនាំ យើងរស់អត់សេរីភាព រស់ក្នុងក្តីភិតភ័យ​ មិនដឹងជាថ្ងៃណា​ធ្វើខុសនឹងមាគ៌ាបក្សគេចាប់យកទៅដាក់គុកច្រវ៉ាក់។ លុះដល់បានសម្តេចព្រះនរោត្តមសីហនុស្តេច​យាងចូលមកវិញយើងបានស្គាល់ផ្សារសេរី មានវត្ថុទំនើបប្រើប្រាស់ មានសង្គមសីវិល័យ ពិសេស​មានសេរីភាព មែនទែនទៅដែលកាលពីមុនធ្វើដំណើរធ្លាប់តែសុំច្បាប់ ធ្វើបុណ្យក៍សុំច្បាប់ ឥឡូវនេះ​មិនចាំបាច់សុំទៀតសោះ។ សួរថាចុះមិនសរសើរដល់បក្សកុំម្មុយនិស្តផង ថាសរសើរដែរតើ ប៉ុន្តែគ្រា​នោះបើកុំតម្រេះសម្តេចព្រះសីហនុ ម្លេះសមដូចកាលពីឆ្នាំ១៩៨២វៀតណាមគេដាក់ជំនាញការមក អែបគ្រប់ក្រសួង​ តាមជនបទគេដាក់ជំនាញការតាមភូមិ ដល់ឥឡូវចប់បាត់ស្រុកយើងដូចឡាវនេះ។
មតិរបស់មនុស្សម្នាក់ខុសពីម្នាក់ទៀត ដូច្នេះបើកាលណាយល់ថារូបខ្ញុំបញ្ចេញមតិខុសសូមចាតទុក​ថាមិនបានឮ និងមិនបានឃើញផងចុះ ប៉ុន្តែគំនិតគឺបែបនេះមែន មិនរុញដាក់អ្នកណាថាគេបង្គាប់​នោះឡើយ។ សូមតែប្រណីដល់អ្នកសិក្សាដែលតែងតែនឹកគុណដល់អ្នកផ្តល់លទ្ធភាពឲ្យឱកាស​បានសិក្សារៀនសូត្ររហូតបានចេះ និងយល់ដឹងខុសត្រូវបែបនេះគឺបក្សកុំម្មុនីស្ត។